Wat gebeurt er als je in de vrije ruimte komt van je kind? 

Wat ik versta onder vrije ruimte is dat ieder kind, ieder mens een eigen ruimte in de wereld in neemt. Fysiek ruimte in nemen is merkbaar wanneer je dicht boven op iemand staat en letterlijk op iemands tenen staat. Zo heb je ook je eigen vrije ruimte die niet fysiek zichtbaar is maar er wel is. Je vindt hem onder andere terug in de interactie met elkaar. Daar kun je in de schemergebieden terecht komen over wat hoort bij jou en wat hoort bij je kind. En voor je het weet zit je in de vrije ruimte van een ander, je kind.

Ik moet denken aan een aantal jaren geleden. Het is voorjaar. De kinderen zouden een aantal dagen naar oma gaan. Met de trein. Thuis de reistas ingepakt met vanzelfsprekend de spullen die nodig zijn voor een aantal dagen van huis. Maar een ding vond ik als moeder ook belangrijk, iets leuks meenemen voor oma. Als een soort bedankje, een kleine attentie.

Maar wat ik ook voorstelde. Aan de kant van de kinderen kwam geen reactie. Ik vond dat het eigenlijk niet kon en besloot zelf maar iets te kopen voor oma.

Eenmaal met z’n allen bij de trein om afscheid te nemen, drukte ik de oudste een bos bloemen in zijn handen. Ik zag hem kijken ‘Wat moet ik ermee?’ ‘ Voor oma.’  Je voelde z’n onhandigheid en ik mijn eigen opdringerigheid. 

Hij nam de bos bloemen van me over. Ritste zijn reistas open en propte de bloemen in de tas. Tas weer dicht. Voor ik iets kon zeggen, gingen de treindeuren dicht en vertrok de trein.

Over de bloemen niets meer gehoord.

Heb je een vraag of wil je reageren? Mail naar info@kinderpraktijkliv.nl

Edith Speelberg (1963) is kunstzinnig therapeut en moeder van twee kinderen waarvan de jongste meervoudig gehandicapt is. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.