Knieval. Dit woord gebruikt architect Bjarne Mastenbroek onlangs in een interview. Hij vertelt over zijn levenslessen van werk en privéleven. Op een ding is hij trots: zijn volwassen kinderen, als hij ziet hoe ze met het leven omgaan. Voor hem was het in de opvoeding belangrijk, om zijn kinderen mee de volwassen wereld in te nemen. Hij ging niet met zijn kinderen naar de Efteling, maar trok de Alpen in. Hij heeft niets met musea die een knieval maken en een kinderwereld scheppen. Zijn motto ‘laat kinderen alles in hun eigen tempo begrijpen.’

Ik herken dit. Ik heb ook niets met die knieval van het scheppen van een kinderwereld. Als ik het jeugdjournaal zie krijg ik een ongemakkelijk gevoel. Kinderen krijgen enerzijds iets op hun bord wat ze nog niet kunnen verteren. En anderzijds wordt van de wereld een kinderspeelplaats gemaakt en dan doe je het leven te kort.

Waar ik de knieval ook tegenkom is in de wereld van de gehandicapten. Toen mijn dochter was geboren en tijdens de start duidelijk werd dat ze een aantal basale dingen als eten, zitten, lopen etc. niet vanzelf kon, vlogen ons de hulpmiddelen om de oren: aangepaste lepels, spenen, voedingsflessen, neussondes, voedingspompen, rolstoelen, looprekken, aangepaste zitstoelen en bedden, aangepaste badkamers en trappen, drempelverlagende (huis)kamers en ik heb denk nog niet alles opgenoemd.

Ik dacht dat is allemaal wel aardig, maar dan krijg ik haar nog niet de wereld in. Dan heeft ze thuis een aangepaste ideale wereld, maar eenmaal de deur uit is de wereld voor haar nog één grote drempel. En in het slechtste geval zal ze altijd afhankelijk blijven van de hulpmiddelen.

Wij, mijn man en ik, kozen voor de weg: laat kinderen, laat haar, de wereld in hun eigen tempo begrijpen.

Natuurlijk was het best even zoeken naar haar maat hierin en zoeken naar hoe we haar in haar tempo konden begeleiden. Wat we wel aanhielden was de sondevoeding, de voedingspomp. Omdat ze daar in eerste instantie nog van afhankelijk was om te kunnen eten. Maar verder hebben we vooral naar een weg gezocht zonder hulpmiddelen.

En wat heeft het ons en mijn dochter uiteindelijk gebracht? Om op haar eigen tempo de wereld te begrijpen? Ze kan zelfstandig eten, met mes en vork zelfs. Ze zit op een gewone stoel, slaapt in een gewoon bed, woont in een gewoon huis met drempels. Nou ja, ze heeft gewoon op haar tempo de drempels van het leven overwonnen en valt inderdaad wat vaker. Trots!

Heb je een vraag of wil je reageren? Mail naar info@kinderpraktijkliv.nl

Edith Speelberg (1963) is kunstzinnig therapeut en heeft levenservaring als moeder en stiefmoeder, waaronder moeder van een meervoudig gehandicapt kind. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.