Mijn dochter heeft vanaf haar geboorte problemen met eten. Haar zuigreflex is zwak en voeding verdraagt ze slecht. Bijna al het eten wordt weer uitgespuugd. Om te zorgen dat zij toch voeding binnen krijgt, wordt via een neussonde 24 uur per dag de voeding druppelsgewijs rechtstreeks in haar maag gebracht.  

Onder begeleiding van een logopediste leer ik onze dochter uit de fles drinken. Zelfstandig drinken vraagt nog zoveel dat de sondevoeding als basis geldt. Het is niet echt een succes. Soms lijkt het dat we enige vooruitgang boeken en dat mijn dochter steeds beter gaat drinken. Maar het resultaat is altijd van korte duur ondanks alle pogingen en al het geduld. Ik voel me soms ontzettend gefrustreerd.  Het voeden word daardoor steeds meer beladen.

Een paar maanden later wordt de flesvoeding vervangen door een aangepast lepeltje. Al mijn hoop dat het nu goed zal komen is daar op gevestigd.  

Op een ochtend zit ik voor de zoveelste keer met een flesje met zelfgemaakte pap voor mijn dochter. Flesje in de ene hand, (aangepast) lepeltje in de andere hand. Mijn dochter zit half rechtop in haar wipstoeltje. De grote slap om haar hals geknoopt. Klaar voor het eetritueel. Zelf voel ik me op dat moment van binnen ontzettend moe en wanhopig. Maar voor het goede doel - mijn dochter leren eten -wil ik niet opgeven.  Zij begint voor de zoveelste keer te kokhalzen en te spugen zonder nog maar een hap te hebben genomen. Op dat moment knapt er iets bij me en kijk naar de waanzin waar we met z’n tweeën in zitten. Het klopt niet.  

Hier zitten we dan. Iedere dag vinden wel vier, vijf keer dezelfde taferelen plaats. Dag in, dag uit.  

En er verandert in wezen niets in het eetpatroon, alleen ik verander. 

Van een optimistische, opgewekte moeder ben ik sluipenderwijs veranderd in een teleurgesteld en wanhopig geval. Ik laat me door haar meeslepen. Haar afkeer van eten is ook mijn afkeer geworden. Mijn houding beïnvloedt mijn dochter en mijn weerstand om haar te voeden wordt haar weerstand voor voeding. Mijn spanning doet haar letterlijk kokhalzen. Op de een of de andere manier ervaar ik dat we elkaar gevangen houden. 

Vanaf dat moment pak ik het anders aan. Het gaat niet alleen om de techniek van eten, maar om te leren eten is het ook belangrijk dat je eten lekker vindt en geniet (ook al is het maar één hapje). En wanneer ik voel dat ik niet de energie heb om haar te leren eten gaat het alleen via de sonde. De ruimte die hierdoor ontstaat heeft ervoor gezorgd dat haar wens, haar verlangen om te eten zichtbaar is geworden. En dat ene ‘lekkere’ hapje gele vla smaakt uiteindelijk naar meer…  

De weg van mijn dochter naar leren eten heeft vier jaar geduurd.

Heb je een vraag of wil je reageren? Mail naar info@kinderpraktijkliv.nl

Edith Speelberg (49) is kunstzinnig therapeut en moeder van twee kinderen waarvan de jongste meervoudig gehandicapt is. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.