Bah, vandaag weer naar muziekles. Ik heb geen zin, ik ben moe. Wat doe je dan als moeder, als ouder? Laat je je kind thuis. Is ie echt moe en wordt die ziek? Of is er eigenlijk niets aan de hand en is hij of zij gewoon wat hangerig en moet je daar even door heen. 

Het is een fenomeen waar je als ouder bij tijd en wijle tegen aan loopt met je kind en zijn hobby. Dan hebben ze er niet zo’n zin in, en sta je je kind een beetje met duw en trekwerk naar de sportclub te loodsen. En als je het zelf druk hebt of ook niet veel puf om hem naar de muziekles te brengen, dan valt het niet mee om consequent te blijven. De twijfel slaat toe.  

De hersenspinsels nemen het over. Is het wel leuke sport, hoort het wel bij mijn kind, is het niet te belastend. Heeft ie te veel hobby’s, te weinig hobby’s. Ben ik te streng, ben ik te makkelijk. Geef ik te snel toe.  

En een valkuil voor een moeder met een klein gezin is, dat ze sowieso snel geneigd is om voor hun kind te gaan rennen. Ze overal heen te brengen en weer op te halen. Ten minste voor mij was de verleiding soms groot en zeker als ze niet echt zin hadden, dacht ik o joh, ik help je toch even een handje. 

Tot ik ooit een moeder hoorde van een groot gezin die de regel had dat de kinderen na school een hobby mochten uitkiezen als ze er zelfstandig genoeg voor waren. En vaak is dat vanaf de leeftijd van 7 jaar. Ik vond dat slim want het vraagt een bepaald soort verantwoording. Het gaat sneller om een werkelijke wens van het kind zelf. Het hoeft niet. Het mag. Geen zin in sportclub, zangles of natuurverkenner? Thuis kan het ook gezellig zijn. Het kind weet waar het aan toe is. Kan er naar uitkijken en maakt rond de zevende verjaardag een keuze. Het geeft het kind autonomie. Het kind leert een stukje van de wereld veroveren, in de wereld staan. Mij bracht dit hobby-keuze-moment weer met de voeten op de grond.  

Wanneer eenmaal een keuze is gemaakt is helpt het om een duidelijk en overzichtelijk tijdspad af te spreken. Spreek samen met je kind een termijn af om het uit te proberen. Dat kan zijn tien weken zijn of een half jaar tot een jaar.  

Het brengt rust voor beiden; voor je kind maar, ook voor jezelf als ouder. Tussentijds kan en mag er van alles gebeuren zowel kansen als mislukkingen, plezier dan wel terugval en geen zin meer. Niet te vroeg ingrijpen dan. Laat het afgesproken tijdspad z’n werk doen. Waarna je daarna samen de balans op maakt. ‘Ja, ik blijf op muziekles. Ook in het nieuwe jaar.'

Heb je een vraag of wil je reageren? Mail naar info@kinderpraktijkliv.nl

Edith Speelberg (49) is kunstzinnig therapeut en moeder van twee kinderen waarvan de jongste meervoudig gehandicapt is. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.