Voor mij is januari weer leerzaam gestart. Ik vind het telkens weer mooi om te zien wat je teweeg kunt brengen wanneer je met open blik kijkt en handelt naar je kind. In dit geval ging het om mijn eigen kind.

Mijn kind is voor onderzoek, een kijkoperatie, opgenomen in het ziekenhuis. Dat loopt voorspoedig, maar na afloop heeft ze veel pijn. Om haar te kunnen helpen is het nodig om de urine te onderzoeken in verband met een mogelijke ontsteking.

Verpleegsters lopen af en aan en vragen telkens vol goede moed of er al resultaat (‘Heeft ze al geplast?’) is geboekt. Nou, nee. Totdat ’s avonds door een verpleegster doortastend wordt opgetreden. Eerst een glas met limonade om op te drinken. Vervolgens wordt de po bij bed gezet. Bij de wastafel gaat de kraan open. Het water klatert.

Nadat mijn kind heeft gedronken, zet ik haar op de po. Ze is stil, zenuwachtig en ziet er witjes uit. Door de verwachting en spanning lukt het niet. Het tegendeel gebeurt, ze spuugt alles (een moeizaam tot zich genomen glas ranja) weer uit.

Ik word me bewust wat er gaande is. Het medisch onderzoek staat centraal en mijn kind wordt gevraagd op commando te leveren en als dat niet snel genoeg lukt, wordt er van alles uit de kast gehaald. Ik ben ondertussen al net zo opgejaagd en zenuwachtig als de verpleegsters om maar te voldoen aan het opvangen van urine.

Maar niemand heeft die ene vraag aan haar gesteld. Ik ook niet. Of ze wel naar de w.c. moet? Ik krijg een timide maar helder antwoord: ‘Nee.’

In overleg met de verpleging besluiten we de rollen om te draaien. Wachten op de aanwijzingen van mijn kind. In het vroege ochtendgloren roept ze me: ‘Mam, wil je me helpen?’ Resultaat: mission accomplished.

Heb je een vraag of wil je reageren? Mail naar info@kinderpraktijkliv.nl

Edith Speelberg (1963) is kunstzinnig therapeut en moeder van twee kinderen waarvan de jongste meervoudig gehandicapt is. Elke maand beschrijft ze een voorbeeld uit de praktijk wanneer zorg of opvoeding van je kind (even) niet vanzelfsprekend loopt.