Wij zijn samen aan het koken, mijn kind en ik. De taken zijn verdeeld. Kindlief neemt de aardappelen voor zijn rekening. Ze moeten gebakken worden, want zo zijn ze het lekkerst. Het is ook zijn ding, aardappelen bakken. Hij heeft een eigen manier gevonden. Eerst worden de aardappelen gekookt alvorens ze af te bakken.

De stemming is gemoedelijk. Messen hakken de groenten fijn, de pannen rammelen op het vuur en sudderen het vlees gaar. Onder de deksel van de pan met aardappelen verschijnt de stoom, waarna het vuur lager wordt gedraaid.
Dan hoor ik opeens een kreet, een vloek. Ik draai me om en zie een teleurgesteld kind boven het fornuis staan kijken naar een vage smurrie in de koekenpan. Wat blijkt, de aardappelen zijn te lang doorgekookt. Nou niet meteen een wereldschokkende tegenslag. Ik wil nog een tip geven, maar kindlief draait zich verontwaardig om, wil er niets meer mee te maken hebben en loopt weg. Mij achterlatend met de aardappelprut en de rest van het eten.

Maar zo’n klein voorbeeld kan wel heel typerend zijn voor hoe iemand met een situatie omgaat, in dit geval wanneer het niet voldoet. Hoe ga je met tegenslag om? Of de situatie nou groot of klein is. Een doel wordt niet gehaald. De criteria zijn te groot en te ver weg. De gestelde eis is buiten bereik. Wat doe je dan?

Weglopen, de boel de boel laten, alvast een schuldige vinden of het zoeken van de oplossingen neerleggen bij de ander? Als kindlief op dat moment de situatie als ‘maat’ neemt, dan klopt het dat de smurrie niet meer te veranderen is. Daar komen geen mooie, ronde gebakken aardappelen van.

Maar je kan het ook letterlijk ‘omkeren’. De wereld wordt van jou, als je het omkeert, het naar jezelf toe trekt en er zelf naar handelt. Niet meer het eerdere streven staat centraal maar jij als middelpunt van de nieuwe werkelijkheid. En wat je dan doet, is kijken naar de feitelijke situatie en je opnieuw laten inspireren naar ‘wat nu’…

In dit geval. Kindlief kroop (hetzij even met enige tegenzin) weer achter het fornuis en ging het proberen. Voegde telkens kleine beetjes olie bij de aardappelen en liet het lekker door bakken. Resultaat een gezellige wat kruimelige gebakken aardappelen. Waar tijdens het eten volop over werd geroemd, vanwege de heerlijke smaak.

Hoe eenvoudig kunnen waardevolle lessen zijn. ‘Wie heeft die aardappelen zo lekker gebakken?’ Je zag ‘m groeien.